İçimde bir kurşun sesi
Kulaklarımda
Hedefi kim, sebebi kim
Bilmiyorum, biri vuruldu

Bir kurşun sesi
Ne bir polis
Ne bir ambulans
Ne bir gerekçe
Ne bir şeref madalyası
Ne bir kelepçe

Bir kurşun sesi
Boşanmış bir yıldırım kadar hızlı
Ama bir kantar kadar hassas
Ordular kadar dakik
Ama bozuk saatler kadar aksak
O korkunç gök gürültüleri kadar yüksek
Ve bütün hırslı politikacılar kadar alçak

Bir kurşun sesi
Annem kadar güleç
Ama bir cellat kadar gaddar
Bir aydın kadar küskün
Ama bir ergen kadar hayran
Maaşını alamamış gibi geçtiğimiz aydan
Kapıma dikilip sloganlar atan
Grev yapan bir kurşun sesi

Ne yalnız sabahlarımı
Ne yanlış kararlarımı
Kimseye diyemedim
Yapamadım

Hatamı ne yüzüne vurabildim
Nе hüzüne yorabildim
Ne şakaya vurabildim
En sonunda kendimi vurdum
Kendimi vurdum

Ne güçlü durabildim
Ne suçlu bulabildim
Ne şanslı olabildim
Hep sonunda kendimi vurdum
Kendimi vurdum

Bir kurşun sesi
Kimsesizler gibi suçsuz
Hırsızlar kadar pervasız
İstanbul kadar ıslak
Ama Ankara kadar deryasız
Uzak bir gezegen kadar imkansız
İçimi deliyor geçiyor kurşun sesim

Fay hatları kadar bilindik
Ama depremler kadar ani
Resimler kadar ölümsüz
Ama ressamlar kadar fani
Bir katil kadar cani
Yiten canlar için
İstanbul Sözleşmesi kadar hayati

Bir kurşun sesi
Kar taneleri gibi farklı
Ama ikizler kadar akran
Azrail kadar kesin
Ama bürokrasiler kadar hantal
Milyonerler kadar zeki ve
Gökküşağından nefret eden
Yobazlar kadar aptal

Bir kurşun sesi
Kulaklarımda
Sebebiyim, hedefiyim
Yaptığım aptal hatalardan
Patlamış bir kurşun sesi

Çektirdiklerini anlamış
Ve bir daha hiçbir sevdiğini itip
Kör uçurumlara atmamış
Bir kurşun sesi

Hatamı ne yüzüne vurabildim
Ne hüzüne yorabildim
Ne şakaya vurabildim
En sonunda kendimi vurdum
Kendimi vurdum

Ne güçlü durabildim
Ne suçlu bulabildim
Ne şanslı olabildim
Hep sonunda kendimi vurdum
Kendimi vurdum